نه فقط لطف تو را عین عنایت دیده‌ام

بلکه قهرت را به‌جان هم با رضایت دیده‌ام

عاشقم بر لطف و قهرت، هرچه می‌خواهی بکن

ناسپاسیِ تو را یکسر شکایت دیده‌ام

گر رها سازی مرا در چنگ دیو روزگار

این عمل را از جناب تو حمایت دیده‌ام

تو بلا را در وِلا ریزی، وِلا را در بلا

هرچه می‌آید ز تو، بر خود ولایت دیده‌ام

هرچه خواهی قهر کن، از لطف کی کم می‌شود؟

مهر و قهرت را به جانم از درایت دیده‌ام

چون که این جور و جفا از حضرت احسان توست

جور تو لطف است و آن را از کفایت دیده‌ام

هر که از فرمان تو سر پیچید، او بیگانه است

در جهان زین ناسپاسان، بی‌نهایت دیده‌ام

من ز تو آسوده‌خاطر بودم و فارغ ز خویش

عشق تو گلچهره را همواره غایت دیده‌ام

هرچه بر ما ظاهر است، آیینه‌ی رخسار توست

هرچه را که دیده‌ام، محض ارادت دیده‌ام

بوده عالم سربه‌سر لطف و درستی و صفا

رحم و انصاف و مروّت، خیر و خوبی و رضا

این نظام احسن و آن حُسن روح‌افزای خَلق

جلوه‌ای هست از جمال دلبر دیر آشنا

در دو عالم هرچه باشدخودسراسرحسن‌توست

شد ظهور تو به عالم، چهره چهره از بقا

آن‌چه در ذهن بشر آیینه‌ی هستی‌نماست

چهره‌ای شد از جمال باصفایی بی‌ریا

هر خیال باطل و شکل کج و رنگ سیاه

سایه‌ی حکم تو باشد در قدر یا در قضا

چهره‌ی بس صاف عالم بوده‌دیداری‌زعشق

تا نماید عارف و عامی، به حکمش اقتدا

رونق و نظم جهان و عدل و دین باشد از او

کرده ابلیس پلید خیره را درگیر ما

حق بدانستی که ابلیس این چنین غوغا کند

شد حساب و پرسش عقبای او کاری به‌جا

گرنمی‌بودآن‌قَسَم،عفوت به هر کس می‌رسید

لیک با دوزخ چه می‌کردی و چه می‌شد جفا؟

عدل تو خوش می‌کند یکسر مدارا با ظهور

تا شود هر دم درستی و کجی از هم جدا

ناز حسنش را تو دیدی، تیر مژگانش ببین

حسن خار و گل چه زیبا خو گرفته با نوا!

حسن‌عالم‌راتوگربینی، همه عشق و صفاست

عصمت حق در دو عالم کرده غوغاها به پا

آن‌چه دنیا دارد از تو، جام می از آنِ ما

شور و شر از بهر ما و عافیت بهر شما

نام و عنوان از تو باشد، خال مه‌رویان ز ما

مال و مکنت ز آن تو، از آنِ ما فقر و فنا

رونق دنیا ز تو، زیبارخان از آنِ ما

زلف پرچین زآن ما، ارزانی‌ات باشد قبا

هر خسی شد یار تو، از بهر ما حق یاور است

این جهان سهم تو باشد، سهم ما باشد لقا

قیل و قال مدرسه از تو بود، معنا ز ما

جنت و حور از تو، ما را دلبر دردآشنا

ما گذشتیم از همه، جز آن رخ بی‌چون و چند

بهر تو هر چون و چندی، بهر ما عشق و صفا

ما کمین بر دل نماییم، تو کمین بر این و آن

ما بگیریم دل به دم، تو هم بزن بانگ و صلا

ما رها سازیم ثمن، در نزد تو باشد سمین

سهم ما دل باشد و از آنِ تو باشد هوا

بهر ما یاد حق و تو کن فراموش آن عزیز

ما رضا سازیم دل، تو کن جدا دل از رضا

لوح حق باشد دل ما، محو و حرمانش تو باش

بر تو باشد هر قدر، بر ما بود یکسر قضا

بهر تو جنگ و ستیز و سهم ما باشد سکوت

ما مطیع حق شدیم، بر حق تو می‌گویی چرا!

خادمان درگه از تو، رقص مه‌رویان ز ما

بهر تو شد کاخ و قصر و سهم ما ارض و سما

لشکر و فرمان همه از تو، ما تسلیم حق

از تو باشد تاج و تخت و سهم ما هم بوریا

سهم ما خورشید و سهم تو بود آن چلچراغ

می‌درخشد هم‌چنان در هر زمان و هر کجا

دلبر ساده‌ی من! زنده کن این جانِ مرا

با حضورت بِنَما تازه، تو پنهان مرا

جلوه کن تا که شود زنده همه چهره‌ی عشق

چهره بگشا و بیفزا همه ایمان مرا

دیده، خواهانِ نهان است و عیانِ تو همی

کرده مشکل گُل رخسار تو، آسانِ مرا

دیده بر غیر ندارم چو تو را می‌بینم

بُرده‌ای نیک به یغما سر و سامان مرا

من نگویم که منم یا که تویی زین دو برون

کی جدا می‌کنی از چهره تو عنوان مرا؟

بی‌خبر گشته‌ام از همهمه‌ی دور وجود

تا که سرشار کنی حشمت و هیمانِ مرا

دلبرا، شُهره نی‌ام گرچه سرِ دارْ منم

همه دیّاری و دیدی دل حیران مرا؟

دیده‌ام آن‌چه که می‌دانم و می‌گویم بیش

مصلحت خواندم و خواندی همه قرآن مرا

آفرین بر تو و بر غبغب نوباوه‌ی تو

با که گویم که شکستی درِ زندان مرا

کار با نصرت حق است، نه با کوشش ما

گرمی از دولت یار است، نه از جوشش ما

جنت و دوزخِ فردا تو چه دانی که چه هست!

کاین دو، هنگامه‌ی حق است، نه از رویش ما

جمله‌ی مُلک و مکان گشته کلامی ز آن ماه

شد بیان جمله از او، نیست خود از گویش ما

حق بود سربه سرِ عالم و آدم ای دوست

گرچه گردیده به ظاهر همه در پوشش ما

نخواهم ناز و نعمت را به خود در این جهان امشب

که‌شد این دل، گرفتار رخِ آن بی نشان امشب

نمی‌خواهم که دیگر بار، روی ماه را بینم

که‌شد ماه دل‌انگیزم همه مُلک و مکان‌امشب

نمی‌خواهد دلم امشب خمار چشم مه‌رویان

که چشم مست و مخمورت گرفت از من امان امشب

کنار نغمه‌ی بلبل چه سازم عشوه‌ی گل را؟

که شد طوطیِ طبعم از وصال تو جوان امشب

نمی‌جویم، نمی‌پویم، نمی‌گویم کنون از مِی

کجا وا می‌کند مِی عقده‌ای از نای جان امشب؟!

درون من بسی سوز است و ساز و صبغه‌ی حیرت

صلابت کی سزا باشد مَها با عاشقان امشب؟

تن از هجر تو رنجور و توان از بار غم، نالان

الهی بخت برگردد از این دور جهان امشب

رها گشتم چو از غیر تو، در خلوت شدم تنها

به امید وصال تو دلم رفت از میان امشب

بیا اکنون تو ای دلبر، کنار عاشقت بنشین

بزن با نغمه‌ی سازت به تار گیسوان امشب

بزد عشقت به جان آتش، به دل بس شور برپا شد

مَلَک‌ازاین‌هوای دل، شده‌خود نوحه‌خوان‌امشب

بزن در «شورِ شهناز» و بِبَر این غم تو در «دشتى»

به ضرب «زابلى» برگیر و بشکن این کمان امشب

هرچه صورت هست در عالم، سراسر روی توست

سیـرت و پنهانی هر چهره، خُلق و خوی توست

هرکجا روی آورم، روی تو آید در نظر

هرچه می‌بینم، همه از ناوک ابروی توست

هر دو عالم نزد ما خال و خط روی تو است

موی من یک سلسله از طره‌ی گیسوی توست

از زنخدانت گریزد هر که بیرونی بود

آن که بیرونی بود، آشفته از آن موی توست

هر دمی در هر نفس فریادم از دست تو بود

شد جگر پرخون و خونش از لب دلجوی توست

غم خورم تا سوز دل بر تارک ماتم زنم

غم‌چه باشد تا مشامم پر ز عطر و بوی توست؟!

فاش می‌گویم که تو ذاتی و باقی جلوه‌اند

گرچه‌مستوری، عیانی، «هاى» هر دل«هوى»توست

چهره چهره، ذره ذره، عالم از خُرد و کلان

حُسنی از روی تو و آن صنعت بازوی توست

من کی‌ام؟ دل‌داده‌ای، آواره‌ای بی‌هر نشان

عاشق بی‌پا و سر، گم‌گشته‌ای در کوی توست

روزگاری است جهان در کف نامردان است

فکر آنان جدل و دشمنی و طغیان است

حامی ظلم و فساد و ستم و بغض و عناد

مرده‌ای دل زده از عاطفه و ایمان است

بنده‌ی زور و زر و ریب و ریا و تزویر

ترک «حق» کرده و همواره پی کفران است

آدم آن بوده که شد سرور خلق عالم

از سرِ فتنه‌ی شیطان همه دم نالان است

هر کجا می‌نگرم نیست کسی طالب «حق»

گرچه خیری نبرد هر که پی شیطان است!

شد اسیرِ سِمَت و نام و نشانی همگون

جان هر یک، هوسی دارد و در زندان است

بگذر از غیر و بیا عاشق دلدارت باش

عاشقِ آن که جهان جمله از او حیران است

ازلی باش و گذر کن ز سر خوف و خطر

ابدی باش و بزن باده، که بی‌حرمان است

عاقلی گر که گران است تو آن وا بگذار

باده‌ی ناب ازل گیر که بس ارزان است

ساحت قدس تو را هر لحظه دیدن، کار نیست

چهره‌ی ماه تو را در دیده‌ام انکار نیست

مستم از دیدار رخسار تو ای زیبا صنم

گل ز لب‌های تو چیدن، در بر ما عار نیست

دل بریدن از دو عالم نیست مشکل هیچ گاه

کم‌ترین کار است، امّا در خور دلدار نیست

دل بریدن از همه دار و ندار خویشتن

هست آسان، چون که عاشق کاسب بازار نیست

نقش خود پیراستم، چون دادی آوای فنا

در پناه آن خمِ ابرو، فنا دشوار نیست

سر کشیدم، خوش بریدم دل ز اغیارِ حسود

جان عاشق هیچ‌گه آزرده از اغیار نیست

سرمه‌ی چشم‌انتظاری می‌کشم بر دیده؛ چون

نزد تو کاری برایم بهتر از دیدار نیست

در ره عشق تو سر دادن، نه کاری مشکل است

باختم دل را، که سر شایسته‌ی این دار نیست

او به من دل داده و خود گشته‌ام از دل رها

شِکوه‌ای گر دارد این دل با تو، از آثار نیست

چون ذات تو را وحدت مستانه تمام است

سرّ ازلی در دل هر ذره مُقام است

ذرات جهان هست ز اوصاف جمالت

سرتاسر هستی به برت نقش قیام است

هر ذره که میلش به سراپرده‌ی «كُن» شد

در چهره‌ی هستی به تماشای مدام است

این سلسله‌ی عالم هستی که هویداست

یک طُره‌ی گیسوی همان دلبر رام است

با چشم خدایی بنگر بر همه هستی

زنهار نیابی خللی، ورنه که دام است!

گفتم که سوی اللَّه بُوَدم جام پر از می

بی‌پرده بزن باده که ایّام به کام است!

بالاتر از آن با تو بگویم اگر اهلی:

کاین بود و نُمودِ همه ذرات، کلام است

دستت چو رسد یکسره بر زلف پریشان

هرگز مده از دست، که خود عین مرام است!

مقصود «حق» از هستی ما عشق و صفا بود

مِی نوش اگر عقل تو ناپخته و خام است

عاشقم بر آن دیاری که برایش نام نیست

فارغم از ننگ و نامی که در آن آرام نیست

در هوای دلبری هستم که دوری می‌کند

عاشقم بر دلبری که در بَرِ من رام نیست

عاشقم بر حضرت بی مثل و مانند «وجود»

مستم از غوغای آن می، که به دیگر جام نیست

دل‌به‌بند زلف مشکین‌ات چه سخت افتاده‌مست

جز کمند زلف تو دل را کمند و دام نیست

شد سرشتم از سرشت آسمانیِ تو دوست

پخته شد دل با شراب ناب و دیگر خام نیست

دل به‌سوی تو شتابان می‌دود هر لحظه پیش

گرچه در ظاهر ندارم حرف و، حرف از گام نیست

دل پرید از عالم ناسوت و نزد دوست رفت

چون برای دل، غمی از ارتفاع و بام نیست

من شدم مهمان درگاه عزیزی بی‌نظیر

که در آن درگاه، جایی از برای عام نیست

غیر کاف و نون، در آن محفل الفبایی نبود

در چنان‌محفل،خبر از «فا» و «عين» و «لام»نیست

حق‌پرستم، حق منم با هم به هم بی هم؛ ولی

غیر تو با من کسی خویش و تبار و مام نیست

دلبرا، آن طفل بازی‌گوش در عشقت منم

که دلم جز با تو دلبر، راحت و آرام نیست

خوش جهانی است جهان با رخ زیبای تو دوست

خوش بیانی است سخن از لب رعنای تو دوست

عشق تو زد به جهان نغمه‌ی عبداللهی

چون‌که‌هستی‌همه وصفی است از آوای‌تودوست

عاشقم بر دو جهانِ تو چه زیبا و چه زشت

چون‌دوعالم،همه‌نقشی است ز سیمای تودوست

مژدگانی تو بر من همه جا هرچه که هست

نیست جز مرحمتی از یدِ بیضای تو دوست

دورم از هرچه که بود و همه‌ی هرچه که هست

کورم از غیر و، دو چشمم شده بینای تو دوست

دل بریدم ز همه عالم و آدم یکسر

از تو بر من چه رسد؟ غیر تسلاّی تو دوست

گوشه‌ی جمجمه‌ی دهر، سرای من نیست

شد سرایم همه دم، سِرّ هویدای تو دوست

سوخت پروانه صفت، بال و پرم در ره عشق

تا رسیدم به سراپرده‌ی پیدای تو دوست

زندگانی منِ لوده شد از دیرْ خراب

من خراباتی‌ام و غرق تماشای تو دوست

ساقی از باده‌ی هستی، قدحم را پر کرد

سربه سر زنده شدم، از می و مینای تو دوست

نعره‌ای سخت کشیدم که شکست این قالب

تا که دیدم قد طور و رخ سینای تو دوست

رقص تو چرخ ظهوری است که عالم دارد

رقص من هست چه خوش از قد و بالای‌تودوست

حضرت حق به دلم، رونق بی‌پایان داد

در شبی نیک، مرا همهمه‌ی عرفان داد

دولت دوست که زد بر دل من سکه‌ی عشق

بی‌خبر از دو جهان، نعمت غم ارزان داد

بی‌خبر شد دلم از وسوسه‌ی جنت و نار

ساقیِ عشق، به لب جام می‌ام آسان داد

من و مستی،من و می، رفته‌ز سر هوش وحواس

حق به جانم دم خوش، بی‌خبر از رندان داد

از ازل در بر ذاتش چو زدم خیمه‌ی عشق

جبرئیل آمد و بر دل، غزل قرآن داد

فیض ازلی، شامل حال همگان شد

مشتاق جمال ابدی، هر دو جهان شد

هر ذرّه روان سوی سراپرده‌ی غیب است

بی‌چهره پدید آمد و با چهره نهان شد

دل رقصد و پیچد به سراپای وجودت

هر ذره ز عشق رخ تو رقص‌کنان شد

تا دامن پیراهن خود را بزدی چاک!

گفتند گمان قامت آن یار عیان شد

تا گشت دلم در بر آن دامنِ پر چاک

با زخمه برون گشت تن و روح، روان شد

تا در بر تو دلبر صد چهره نشستم

لب بر لب‌ودل بر دل و صد دیده به جان شد

آن‌کس که دلش زخمه نخورد از تو، بگو کیست؟

هجر رخ تو سوز دل خرد و کلان شد

باز آ بگشا چشم که تا لطف تو بینم

لطفی که از آن خوش، دل هر پیر و جوان شد

ای چهره‌گشای همه اسرار دل و جان!

بگذر ز سر عشوه که دل غرق فغان شد

در دل من ز ازل حب «على» علیه‌السلام پیدا شد

هم‌چو من هر که نشد، مرده دل و اغوا شد!

هرکه را حب «على» شد، چه غم از دوزخ و نار؟

شیعه با حب «على» علیه‌السلام این همه بی‌پروا شد

بوده در اصل، پلید آن که ندارد مهرش

دشمن شیر خدا، در دو جهان رسوا شد

او بود سرّ وجود و همه عالم از اوست

هردو عالم ز سر نطق «على» علیه‌السلام گویا شد

حسن او لطف و صفا گشت و عیان شد به همه‌جا

از سر عدل «على» در دو جهان غوغا شد

فیض کامل بود او، مطلقِ اکوان وجود

دیده‌ی هر دو جهان از نظرش بینا شد

عالم و آدم و جن و پری و ملک و مکان

خود به یُمن قدم حضرت او برپا شد

همه‌ی ملک ظهور و خط سیر ازلی

اوست در عالم و آدم، دمِ «أو أدنى» شد

به «على» علیه‌السلام زنده‌ام و زنده از او عالم عشق

در دلم دم همه دم، از دم او پیدا شد

چهره‌ی اسم و صفت بوده به‌حق عین«على» علیه‌السلام

ظاهر و مَظهر «حق» گشت و به «حق» پویا شد

همه اوصاف خداوندِ وجود است «على» علیه‌السلام

مظهر «حق» همه دم، در دو جهان یکجا شد

من که باشم که کنم مدح خداوند ظهور؟

مدح او می‌کند آن کس که به «حق» دانا شد

عاشقم بر تو و بر آن‌که شده عاشق تو

تو دل و دینی و این هر دو، ز تو خوانا شد

جان و دلم آشفته‌ی غوغای تو باشد

چشمم به جهان، یکسره بینای تو باشد

دل در هوس روی تو آشفته و مست است

جان در پی رخساره‌ی زیبای تو باشد

پنهانی و پیداییِ تو کرده اسیرم

این دل پی پنهانی و پیدای تو باشد

در اوج و حضیض از دم صهبای تو مستم

هر دم دل من غرق تمنّای تو باشد

صاحب‌نظران! کار من از همهمه بگذشت

دل رفته ز جان، جان همه شیدای تو باشد

مستم ز می ناب و ندارم خبر از خویش

دل در همه دم کشته‌ی پروای تو باشد

ما را نه غم طور و نه دل در پی موساست

زیرا که دلم سینه‌ی سینای تو باشد

این دل نهراسد ز سراپرده‌ی وحدت

زیرا که دل افتاده ز بالای تو باشد

فارغ شده‌ام از غم هر بود و نبودی

حالا که در این دل، دم مینای تو باشد

هرگز اندر دل من جز رخ آن حور نبود

دلبری در دل من بود که در طور نبود

خیز و با میل و رضا کُشتن من ساز نما

زخمه‌ی چشم تو در گوشه‌ی ماهور نبود

آسمان در قفس سینه‌ی من گشت نهان

لحظه‌ای رنج و محن از دل من دور نبود

سال‌ها شد که کسی راه نبرده است به دوست

این هنر گرچه که از غیر تو میسور نبود!

ظلمات است تو را دهر، صفا در دل توست

دم مزن ز عْشق و صفا، گر که تو را نور نبود

از سر عشق تو جانا به ظهور آمده‌ام!

من به میل آمده‌ام، آمدنم زور نبود

من ز «حق» آمدم و وصل به «حق» گردیدم

پسِ وصلش به جهان جایگهم گور نبود

گور و کافور و حنوط و کفنم نیست نیاز

که مرا تن ز پسِ مرگ، به‌جز نور نبود

روح من هست بلند و شده صافی ز ازل

پیش از این، صحبتی از بی‌کفن و عور نبود

نه مرا خاک و تن و جور و جفایی باشد

«حق» به دل کرده مُقام و خبر از مور نبود

هرچه تقدیرم شد از سوی تو شد

پیچ و خم‌هایم ز گیسوی تو شد

چون تویی ظاهر به شکل این و آن

چشمه‌ساران، جاری از جوی تو شد

تند و تیزی‌های چوگان را مگو

هرچه در میدان شد از گوی تو شد

خنجر حُسن تو این دل، پاره کرد

تیزی خنجر از ابروی تو شد

هرچه باشد در قدر یا در قضا

سر به سر، جمله خود از خوی تو شد

من ندارم از کسی در دل هراس

ترس من از دست و بازوی تو شد

هر کس آمد جانب ما یا گریخت

رفت و آمدها به نیروی تو شد

استقامت‌های دل اندر نهان

خود نشان از دیدن روی تو شد

بازیِ میدانیِ اندیشه‌ام

از حکایات سرِ کوی تو شد

رونق بازار شوق و عشق من

خود ز لطف و حسن دلجوی تو شد

گر گذشتم از خم و پیچ وجود

یکسر از رنگ سیه‌موی تو شد

گر غم فریاد من دل می‌برد

این همه از «هاى» و از «هوى» تو شد

گر بود این جان من جمعی ز ضد

اسم و وصف هر دو، پهلوی تو شد

گر تو از اهل ولایی، با کجی بیگانه باش

دل بشوی از آب و نان و عاشق و دیوانه باش

دل بده در راه حق و سر بنه بر آستان

در ره عشق رخ آن مه، بیا جانانه باش

تا نپیچی سر ز دنیا، صاحب سِرّ کی شوی؟

جای عُزلت، خود بیا مست می و میخانه باش

کن صفا با خلق و از پیرایه بگذر بی امان

«حق»پرست‌و«حق»طلب،درراه«حق»یک‌دانه‌باش!

دل به دست آورده‌ای، مشکن دلِ خرد و کلان

شمع جمع مردم دلخسته را پروانه باش

خودپرستی را رها کن، وز طمع بیرون بیا

با تفقد بر فقیران، عاقل و فرزانه باش

بگذر از ریب و ریا و ظلم و جور بی‌امان

از جفا بگذر، ستم منما، به «حق» مردانه باش

هم برای مستمندان باش دریای امید

هم برای بینوایان فکر آب و دانه باش

بگذر از دنیای فانی، عشق حق را پیشه کن

پیش عشاق حقیقت، صاحب پیمانه باش

می‌رود عمر و نمانی، رو به حال خود نگر

تابع «حق» شو، برون از فکر خوان و خانه باش

رفته از دنیا فراوان مردم خوب و پلید

می‌روی سوی «حق» آخر، کم پی افسانه باش

گفتم کنار آب روان با وجود خویش

وای از دمی تو را، که حساب آیدت به پیش!

هر لحظه‌ای که بگذرد از تو جهان و جان

یک دم فنا شویّ و نبینی تو عمر خویش!

دیروز رفته است و ز فردا تو بی‌خبر

امروز هم که نیست، امیدی به لحظه‌ایش

ای دل بنوش جام صفا، دم‌به دم ز عشق

تا نیش درد و غم ننشیند به قلب ریش

اشکم شراب و باده دل و نایِ جان، سبو

آهم رباب و سینه‌ی مجروح، پر ز نیش

خوش رو به‌سوی‌عیش و طرب، سینه ساز چاک

تا باز هم ز جان بزنی قید دین و کیش

باغی و نغمه‌ای و دف و چنگ و زلف یار!

چرخی به جام و رقص و نظر، بر رخ پریش

عشرت همین که زلف به چنگ آوری مدام

هم در هزار پرده‌ی عشاق، هرچه بیش!

ما خود کجا و دولت فانی روزگار

فارغ ز اهل ظاهر و اسبیل و هرچه ریش

شور عشقی به جهان، دلبر مه‌رویانی

رهبر کشور جان، قبله‌گه ایمانی

هم‌نشین مَلَک و هم‌سخن رب جلیل

«لن ترانى» ز تو آید، به حقیقت آنی!

درس «حق» مکتبت، ای بازگشای رخ «هو»!

در برت رقص‌کنان، هر دو جهان قربانی

عاشق روی مهت آمده ذرّات وجود

غنچه از مهر تو بشکفته به هر بستانی

از سر عشق تو گردیده دو عالم پیدا

فارغ از چهره‌ای و چهره‌ی بی‌پایانی

دلبرا، با دم تو «حق» سر غوغا دارد!

جمله هستی ز تو و در تو، جهان شد فانی

شور و شوقی به دل بی‌هوس خلوتیان

که شفاخانه‌ی هر دردی و هم درمانی

مشکل از لطف تو آسان شود، ای بی‌همتا!

جلوه‌ی خوف و رجایِ همه اِنس و جانی

بر زبان کی سزد آخر که بیارم نامت؟

چون به‌جز نام تو کس نیست سزا، عنوانی

آن قدر گفته‌ام از تو، که شدی در یادم

بردی اغیار زِ یادم، که به تو دلشادم

سربه سر، دل هوس وصل تو دارد هر دم

در پی وصل تو این دیده به ره بنهادم

مست و مجنون توام بی سر و پا در عشقت

تا گرفتار توام، از دو جهان آزادم!

عاشق و بی‌دل و سرگشته و سرگردانم

برتر از خسرو و شیرین و دگر فرهادم

می‌کشم از دل و جان، نعره‌ی جان‌سوزی سرد

تا دمی هست، ببین وسعت این فریادم

من به دنبال تو از عیش به یغما رفتم

شور و شَر در دلم و دلزده از بیدادم

عشق‌من‌عشق‌تو،وعشق‌تو خود عشق من است

عشق تو دل شد و دل، گشته به جان بنیادم

من به عشق آمده‌ام، می‌روم آخِر پی عشق

چون که از عشقِ تو آزاده‌ی مادرزادم

دورم‌از هرچه که شد، می‌روم از هرچه که هست

چون ز عشق تو من از هر دو جهان افتادم

درس من درس تو و مکتب من آزادی است

پیر من! مرشد من! منجی من! استادم!

جانم شده غرق «هو»، «هو» تازه کند جان را

دور از همه بیش و کم، دل خیمه زده بالا

دام همه عالم شد یک گوشه‌ی چشم تو

ای چشم پر از فتنه، آدم ز تو شد اغوا

ای دلبر سیمین‌بر، ای نرگس بی‌پروا

من‌سرخوشم از روی‌ات، آن روی خوش و زیبا

ساییده وجود تو بس روح و روانم را

در جان و دلِ ذرّه، پنهان شدی و پیدا

ای روح همه عالم، تو آدمی و خاتم

فارغ ز همه جانم، جان را تو ببین تنها

در کوچه و در برزن، غیر از تو ندیدم من

با ناله و با شیون، دل از تو شده شیدا

آن خال رخ‌ات جانا، برده تب و تابم را

کی تاب و توان مانده ز آن قامت بس والا؟

دل، مست ومنم رسوا، فارغ شدم از غوغا

هم غیبم و هم پیدا، محو مه بی‌همتا

مستوری و مستورم، مستی تو و من‌مستم

آشفته و مهجورم، با این سر پر غوغا

مراجانان‌بود یزدان، علی جان است و جان جانان

علی علیه‌السلام باشد مرا پیمان، به حق حضرت جانان

علی روح و حیات من، علی راه نجات من

علی رمز ثبات من، علی دین و علی قرآن

چه‌خوف‌ازحشروفردایم،چه‌وحشت‌زآن‌که‌تنهایم

که او گردیده مولایم، فقط او را شَوَم قربان

برای «حق» شده عنوان، اگر ظاهر، اگر پنهان

اسیر حب او شیطان، برش جان می‌دهد ارزان

دلم دارد هوای تو، دو چشمم جای پای تو

سر و جانم فدای تو، تویی در جان و دل مهمان

تویی‌مولا، منم بنده، دلم از عشقت آکنده

پس از مردن شوم زنده، علی‌گویان، علی‌جویان

علی سوز و علی آهم، علی خورشید و او ماهم

علی شد جان آگاهم، علی دل را سر و سامان

علی نطقِ خدا «هو حق»، علی درسِ وفا«هوحق»

علی دردآشنا «هو حق»، علی شد بر همه برهان

علی از حق رضا شد هو، رضای مرتضی شد هو

از او عالم به‌پا شد «هو»، شدم‌بر ذات او حیران

درونم پر ز شور است و دل آکنده شد از ایمان

مرام من شده قرآن و عترت، از صمیم جان

قرارم‌عشق‌پیغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله شد و فرموده‌ی خالق

که«حق»ازجانب‌خودبسته‌با جان و دلم پیمان

به‌دنیاوبه‌عقباوبه‌هرنقشی که در این دو است

همیشه باورم باشد که بر هر دو بود بُرهان

ز قبرودوزخ و جنّت،صراط‌وپیچ و خم‌هایش

بود باور مرا یکسر به آن‌چه هست در قرآن

شده‌دین«على»دینم،که عشقش هست‌آیینم

ز مهرش‌مست‌تمکینم،چه‌درظاهر،چه‌درپنهان

شده اقرارم اقرارش، همه کارم شده کارش

به‌دور از او چسان باشم،که‌دورازاوست‌هرنقصان

بگردم من به قربانش که حشرم گشته عنوانش

بهشتم روی تابانش، علی عشق و علی عرفان

علی عهد و علی پیمان، علی دین و علی قرآن

علی مشکل، علی آسان، علی آغاز و هم پایان

سؤال و پاسخ من او، حساب من حساب او

به هر موقف به هر میدان، شده مشکل از او آسان

ای نرگس نازآفرین! لطف تو شد با ما قرین

ای از همه تو برترین، از تو بود هر مهر و کین

آه ای نگار نازنین! بازآ و این حیرت ببین

ما را تو کفری و تو دین، هم خاتمی و هم نگین

نازآفرینی ای مَهین، عالم ز تو گشته چنین

از تو چه گوید این غمین، زیبا جمالِ مه‌جبین؟!

مهرت مرا کرده غمین، زلفت نموده دل حزین

تیرم زند مژگان چنین، چشمت مدام اندر کمین

خال رخ‌ات غوغای من، نوش لبت رؤیای من

عقبایی و دنیای من، حرفم بود یکسر همین!

من عاشق روی توام، آشفته‌ی موی توام

مفتون ابروی توام، هستی مرا آیین و دین

غرق تماشای توام، شیدای آوای توام

یکسر تمنای توام، در آسمان و در زمین

در راه و بی‌راه توام، با گاه و بی‌گاه توام

پیوسته همراه توام، با من تو هستی همنشین

ای جانِ جان‌آگاهِ من، ای دلبر دلخواه من!

ای مهر من، ای ماه من! از تو به من آمد یقین

من زنده‌ی سر داده‌ام، از لطف تو آزاده‌ام

با عشق پاک‌ات زاده‌ام، این ذره را هر دم ببین

چهره‌ی زیبای تو، صورت معنای من

نکته‌ی گویای تو، همّت والای من

سایه‌ی تفویض تو، سرزده از بیستون

این دل صافی شده، رونق تقوای من

سینه‌ی پر سوز من، شد شرر آتشت

دولت پیدای تو، چهره‌ی زیبای من

مرکز هستی تویی، دایره‌ی آن منم

نقطه‌ی پرگارِ تو، سِرّ سویدای من

فیض تو گشته مرا، کشور و ملک وجود

حشمت تو شد به‌حق، دولت پیدای من

مهر تو کرده ظهور، در دل درگاه طور

جلوه ز تو، رخ ز تو، در دل مینای من

فارغ از آثار خود، بی‌همگان در شبی

چون که بدیدم تویی، دلبر رعنای من

خوش به برم آمدی، تا که شود بی‌گمان

محضر رؤیایی‌ات، سینه‌ی سینای من

من گل آثار تو، دل به تو دادم ببین!

ای گل آثار تو، رؤیت رؤیای من!

من نگویم نزد تو، از این و آن

فارغ آمد دل، ز هر ظن و گمان

دل چو دادم بر سراپای وجود

خود نهادم، پا به بام آسمان

تا رها گردیدم از جور و جفا

جان من شد با ملایک هم‌عنان

راز دل شد، ناز خلوت در حضور

تا گذشتم از سرای کهکشان

برزخ و معراج و موقف‌ها گذشت

تا رسید این دل، به نزد جانِ جان

جانِ جان رفت و برفتم از پی‌اش

تا که دیدم جانِ جانان، ناگهان!

در حضورش، قد خمیده، سر به زیر

تا به من گفتا، که اکنون گو اذان!

گفتم و گفتم، که تا با حق شدم

فارغ از فعل و صفاتش، هم‌چنان

ذات دیدم، ذاتِ بی وصف و مثال

بی‌تعین، بی‌مکان و بی‌زمان

گفتمش واصل نما، جانم به ذات!

ذات حق، آن ذاتِ بی نام و نشان

تا رسیدم، دیدمش؛ هیهات و آه!

شد تعیُّن بی‌تعیُّن، بی‌مکان