نواى اهل دل

نوشتار حاضر بخش اولِ اولین دفتر مثنوی از مجموعه شعری «کلیات دیوان نکو» از سروده های حضرت آیت الله العظمی نکونام مدظله العالی است که استقبال از نجواى منظوم صاحب ولايت حضرت اميرمؤمنان عليه‏السلام در قالب مثنوى بلند و دربردارنده ی چهل مثنوی با عناوین و موضوعات زیر است:

نجواى مناجاتيان، ترجمه‏ى مناجات، نجواى دل، خداوند بود و نمود، چهره‏ى رحمت، ذات حضرت «هو»، اسم اعظم، قرار وصال، چشم نگار، نامه‏هاى سياه، پشيمانم، خداى من، شوق اميد، شفاعت، پناهم ده، گور وحشت، چهره‏ى اميد، عفو تو، گر تو خوانى، باران لطف، تاج منّان، مهر و ناز، گناه من، ذكر تو، به‏سوى تو، راز بقا، رضا، چهره‏ى صفا، سوز جان، سرود مستى، لطف تو، كارساز، مه هاشمى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، دو نور جلى، پيام خدا، كشف ساق، لوح دل.

لَكَ الْحَمْدُ يا ذَاالْجُودِ وََالَْمجْدِ وَالْعُلى       تَبارَكْتَ تُعْطي مَنْ تَشآءُ وَتَمْنَعُ

براى توست تمامى ستايش‏ها، اى خداى تمامى دهش‏ها، تمامى بزرگوارى‏ها، تمامى منزلت‏ها. خجستگى و بزرگوارى تو راست كه مى‏بخشى هر كه را بخواهى، و باز مى‏دارى.

سزاى تو اى حضرت بى‏امد

بزرگى بود از ازل تا ابد

بلندى و رفعت مقام تو شد

كه هستى مهيا ز نام تو شد

ز تو باشد آن‏چه كه در من به‏پاست

به خود گر ببينم بلندى خطاست

بزرگى بود بر خداى جهان

بود جمله هستى ظهورش بدان

بود لطف حق بر تو مهر و اميد

ز فيضش به تو جان دمادم رسيد

اگر شد دو صد جلوه، جمله از اوست

از او ناز و لطف تو خود موبه‏موست

به هر كس تو خواهى عطا مى‏كنى

هر آن كس نخواهى، رها مى‏كنى

هر آن كس كه گُل شد، گرفت از تو مُل

ز تو بلبل آشفته شد گِرد گل

چمن، ياسمن، شمع و پروانه هم

بود از تو اى حسن هر بيش و كم

جمال نگار و قرار وصال

بود هر دو تو، از تو صاحب كمال!

هدايت بود از تو ما را به جان

به هر لفظ و معنا و روح و روان

همه از تو آمد، همه از تو بود

روان مى‏شود سوى تو دير و زود

خدای را سپاس