پيش‏گفتار

سپاس و ستايش نثار حق و اولياى معصومين عليهم‏السلام باد كه هويتشان حكايت موهبت الهى است.

انديشه، ادراك و شهود بشرى گواهى مى‏دهد كه همه‏ى پديده‏ها؛ به‏ويژه انسان، ظهور و پديدارى از سينه‏ى نزول و صعود هستى است.

ديد باز و ديده‏ى صافى چون به چهره‏ى هستى مى‏نگرد، آن را نمودى از ظهور حضرت حق مى‏يابد. با آن كه همه‏ى افراد بشر و صاحبان ملل و نحل درگير شبكه‏ى فكر و انديشه و به نوعى سرسپرده‏ى كفر و ايمان هستند، تنها حكمت و معقول ويژه و قرب ولايى شيعه است

(7)

*********

كه شكوفه‏هاى شوق، عشق و عرفان حقيقى را در دل مى‏پروراند و آدمى را از قيد و بند غير و ديگر بينى و دويابى مى‏رهاند؛ بى آن كه بى‏محابا بر فكر و انديشه‏اى خرده گيرد.

سلوك سالم و وصول حقيقى حق در گرو انديشه و عمل به عرفان قرآنى است و ذكر دل‏نواز حق، تنها از زبان عارفان راستين شنيده مى‏شود و با شنيدن آن از چنين زبانى با عنايت الهى، ذايقه‏اى تازه از ملكوت: «ما عرفناك حق معرفتك» در باطن آدمى پديدار مى‏گردد.

بحث و گفتار درباره‏ى عرفان؛ چون سخن گفتن از باطن جان آدمى است، شيرين و شنيدنى است، ولى كارگشاى دل دردمند و مشتاقِ مهجور نمى‏باشد و وصف عينى و اساس و غايت عرفان را تنها بايد در چهره‏ى همّت عارفِ صاحب تمكين ديد و سر به راه شخصيت‏هاى گوياى فقر و فنا و چهره‏هاى درخشان معرفت و عرفان نهاد.

شناخت عرفان و يافت عارف، از بيان و عنوان بر نمى‏آيد و تنها در گرو رؤيت و حضور

(8)

*********

سالكى دردمند و عارفى بلا زده مى‏باشد. تنها پويندگان حقيقى هستند كه مى‏توانند بيانگر سرّ باطن و راز حق باشند. آن‏چه بعد از طى مراحل صعود بيان‏گر هويت آدمى و اوج عروج حقيقت بشرى است، همان انديشه‏ى نظرى و سلوك عملى عرفان عالى شيعى است كه عالى‏ترين يافته‏هاى انسان و بلندترين قله‏هاى شناخت ربوبيت حق در چهره‏ى عشق، معرفت، صفا و ولايت مى‏باشد.

عارف از همه‏ى واقعيت‏ها، «حقيقت» را دنبال مى‏كند؛ بى‏آن كه خود را درگير «ماهيت»، «مفهوم» يا عنوان «عدم» سازد.

نوشته‏ى حاضر، عرفان و عارفان دل خسته را به شرح مى‏گزارد و چيستى عرفان و كيستى عارفان را بيان مى‏دارد و چندگانگى و تنوع پذيرى چهره‏هاى عرفانى را خاطرنشان مى‏سازد و با ديگر چهره‏هاى انديشه‏وران به مقايسه مى‏نشيند و نسخه‏ى شايسته‏ى عرفان را كه همان عرفان اهل بيت عصمت و طهارت عليهم‏السلام است و ره يافتگان به آنان كه همان كمّل اولياى خداست

(9)

*********

مى‏شناساند. عرفانى كه غزل عشق را با خط خون بر صحيفه‏ى عالم مى‏نگارد تا با كنار گذاشتن هرگونه سازش، تقيه، حيله و توريه، حقيقت را از باطل آفتابى نمايد و عاشقانه، همه را از ماهتاب نقره فام خود نورياب سازد.

وآخر دعوانا أن الحمد للّه‏ ربّ العالمين

 

(10)

*********