نام های حضرت ولی عصر علیه السلام در قرآن کریم

اتمام نور که در فراز «أَنْ یتِمَّ نُورَهُ» در آیهٔ زیر آمده است: «یرِیدُونَ أَنْ یطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَیأْبَی اللَّهُ إِلاَّ أَنْ یتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کرِهَ الْکافِرُونَ» یکی از نام های مبارک آقا امام زمان ـ عجل اللّه تعالی فرجه الشریف ـ است و همانند «بَقِیةُ اللَّهِ» که نام دیگر آن حضرت است یک بار در قرآن کریم آمده است: «بَقِیةُ اللَّهِ خَیرٌ لَکمْ إِنْ کنْتُمْ مُؤْمِنِینَ».

امامت و نبوت

امامت مرتبهٔ استمرار نبوت و گسترده و تفصیل آن است که نبوت با آن ریشه می گیرد و تنومند می شود.

امامان دوازده گانه در قرآن کریم

معنای باطنی آیهٔ شریفهٔ: «إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرا فِی کتَابِ اللَّهِ یوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاْءَرْضَ» امامان دوازده گانهٔ شیعه علیهم السلام است. فراز: «یوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاْءَرْضَ» می رساند این انوار قدسی و طاهر با شروع آفرینش، هدایت خلق را در باطن عهده دار بوده اند.

پیامبر امی

گفته می شود امی بودن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به این معناست که ایشان خواندن و نوشتن نمی دانسته است، در حالی که چنین حرفی درست نیست و پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله خواندن و نوشتن می دانسته است آن هم بدون مدرسه و استاد، ولی کسی ندیده است که آن حضرت صلی الله علیه و آله خط بنویسد یا چیزی را بخواند. قرآن کریم نیز بر امری بیش از آن دلالت ندارد.

ظهور نبوی

مقام معنوی و نورانیت حضرت امیرمؤمنان علیه السلام ظهور نورانیت حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله است و آن‌چه حضرت امیرمؤمنان علیه السلام در توصیف مقام نورانیت و خلقت نوری خویش فرموده اند از باب «نفسه نفسی» است. حضرت امیرمؤمنان علیه السلام فرموده اند: «بنا بدء الوجود». پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «اوّل ما خلق اللّه نوری»؛ نخستین آفریدهٔ حق، نور من بود. البته این اولیت چنان نیست که دومی داشته یا ابتدایی نیست که آخر و نهایتی داشته باشد او هم اول است و هم آخر و «آخر ما خلق اللّه نوری» نیز از این گزاره به دست می آید؛ همان‌طور که خداوند اول و آخر است و ثانی نیز ندارد: «هُوَ الاْءَوَّلُ وَالاْآَخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ». البته مراد از «اول» در این روایات، اول عددی نیست بلکه اولیت نسبی یا رتبی است و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله اول بدون اول است. در عالم هیچ اولی یافت نمی شود؛ زیرا فیض خداوند به ظهور است و نه به صدور یا خلقت، از این رو اول عددی ندارد؛ همان طور که آخر عددی ندارد.

نفی غیر

پدیده های هستی همه ظهور یک حقیقت هستند و ظهور حقیقت نمی تواند خیال، وهم و هیچ باشد. غیری در عالم نیست و تنها خداست و ظهورات او. ظهورات نیز تقابلی با خداوند ندارند و خداوند نه «غیر» دارد و نه «مقابل»؛ همان طور که در میان اسمای الهی تقابلی وجود ندارد. او هم «اول» است و هم «آخر» و این دو اسم با هم تقابل ندارد و هر اولی آخر و هر آخری اولی در باطن خویش دارد. «موت» و «حیات» نیز چنین است و موت از اقسام حیات است. هستی شناسی فلسفی می گوید یک وجود و یک ذات بیش تر نیست و آن حق تعالی است و دیگر پدیده های هستی ظهور حق تعالی به شمار می روند که فعل پروردگار می باشند و ذات و استقلالی برای آنان نیست. اما این پدیده ها البته پدیده به معنای ظهور و نه به معنای این که آفریننده ای برای آن نیست، واقعیت دارد و خیال نیست. واقعیت داشتن نیز منحصر در موجود بودن نیست، بلکه این ظهورات خلقی هستند که از وجودی واحد انشا شده اند بدون آن که وجودی بیابند. ذات مخصوص حق تعالی است و عالم فعل پروردگار و مخلوق به معنای ظهور است. ظهورهایی که عین آفریدگار نیستند، اما غیر به معنای دوگانگی و تعدد نیز نمی باشند. ظهورات مقابل خداوند نیستند. چرا که تعدد و تقابل میان دو ذات مستقل و دو مقابل و دو مماثل است و ما با خداوند چنین رابطه هایی نداریم. این گونه است که می گوییم نمی شود انسانی درون خویش را از خدا پر ننموده باشد، او مانند لیوان پری است که جایی برای هوا و غیر ندارد.

هستی بی نهایت

عالم نه ابتدا دارد و نه پایان و انتها. آدمی بی نهایت لایه دارد که در هر عالمی لایه هایی از وی باز می شود و تا خدا خدایی می کند، پدیده های هستی نیز بندگی او را دارند.

سلام بر خدا

انسان وقتی از خواب بیدار می شود نباید به ناگاه از رخت خواب بجهد، بلکه نخست به خدا و رسول سلام دهد، سپس دست و پای خویش را کمی تکان دهد و آن‌ها را از حالت سفتی و کرختی در آورد و قدری بدن خویش را نرم کند تا سیستم نرم افزاری وی راه اندازی شود و سپس وضو بگیرد و بعد به دست‌شویی و مستراح رود، وگرنه جهیدن به محض بیدار شدن ناراحتی های مفصلی و استخوانی را در پی دارد و در دراز مدت اثر نامطلوبی بر بدن می گذارد. حیوانات و پرنده ها هم این چنین هستند و ابتدا بدن خویش را با حرکات کششی آماده می کنند، دهان خویش را با یک خمیازه نرم می کنند و سپس به راه می افتند.

خاک و آتش

خاک، چینشی لطیف، نرم و افتاده دارد و انسان نیز وارث همین صفات است. آتش چینشی طغیان گر فرارونده دارد و ابلیس و شیاطین نیز با توجه به همین ویژگی است که به غرور آلوده اند.

ابلیس

ابلیس نام یکی از اجنه و یکی از شیاطین است که بر آدم سجده نکرد و خداوند او را از درگاه خویش راند. ابلیس همواره نخستین گناهان عمده و بزرگ را انجام داده است. او نخستین کسی است که قیاس نمود و استکبار ورزید، اولین کسی است که با اولی بیعت کرد و اولین کسی است که شراب خورد و لواط نمود. اما شیطان اسمی عام است که هم بر جنیان و هم بر انسان های نیرنگ باز اطلاق می شود. شیاطین جنی زایش دارند. از بهترین زایشگاه های شیاطین جنی درون کفار و منافقان است. گاه برخی از مؤمنان سست اراده نیز میزبان شیاطین می باشند. خاطرنشان می شود شیاطین در انسانی می توانند رسوخ و نفوذ داشته باشند که زمینه و پیشینه برای پذیرش آنان داشته باشد. همانند سیبی که ضربه می بیند و به سبب این ضربه دچار لک و خرابی می شود.